Ψυχοεκπαιδευτικό Σεμινάριο

Ψυχοεκπαιδευτικό Σεμινάριο

"Αποτελεσματική Επικοινωνία στην Οικογένεια"

 

Πόσο πραγματικά ακούμε ο ένας τον άλλο; "Ακούμε" για να απαντήσουμε ή για να κατανοήσουμε; Τι ειναι αυτό που εμποδίζει την αποτελεσματική επικοινωνία μεταξύ μας;

Στο Σεμινάριο θα αναλυθούν βασικές δεξιότητες που διευκολύνουν στην πράξη την επικοινωνία μεταξύ του ζευγαριού, αλλά και μεταξύ γονέων-παιδιών και θα συζητηθούν περιστατικά από την καθημερινή ζωή.

Πεμπτη 6 Οκτωβρίου 2016, ώρα 18.30

Κατεχάκη 23, Νέο Ψυχικό (μετρό Κατεχάκη)

Κόστος Συμμετοχής 15 Ε

Πληροφορίες/Δηλώσεις Συμμετοχής 6948-250659, 210-6983015

Εισηγήτριες

Κάτια Τρουμπούκη - ΒΑ Ψυχολογίας, ΜΑ Συμβουλευτικής, Ομαδική/ Οικογενειακή Ψυχαναλύτρια

Κάτια Λαζάρου - Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας (PgD) / Προσωποκεντρική Θεραπεύτρια

Βρεφικό άγχος αποχωρισμού

Βοηθήστε το μωρό σας να γίνει πιο ανεξάρτητο και να μην αγχώνεται όταν το αποχωρίζεστε

Μετά τους 6 μήνες το μωρό σας θα εισέλθει σε ένα στάδιο ανάπτυξης που χαρακτηρίζεται από τη συνειδητοποίηση ότι υπάρχει γύρω του ένας κόσμος διαφορετικός και ανεξάρτητος από την μητέρα του. Έτσι από την αντίληψη «εγώ και η μαμά είμαστε ένα», θα προχωρήσει σιγά -σιγά στη συνειδητοποίηση ότι «εγώ και η μαμά είμαστε διαφορετικοί» και στη συνέχεια στο «είμαι κάτι ξεχωριστό». Παράλληλα θα αναπτύσσει κινητικές και λεκτικές δεξιότητες που θα του επιτρέψουν να κάνει πράγματα από μόνο του.

Στην πορεία για να μάθει να είναι ανεξάρτητο, θα πρέπει να νιώθει ασφάλεια αλλά και ότι οι γονείς του βρίσκονται κοντά του για το φροντίσουν. Το πρώτο βήμα είναι να χτίσετε έναν ισχυρό δεσμό με το μωρό σας. Στη συνέχεια για να το βοηθήσετε να είναι περισσότερο ανεξάρτητο, αδράξτε ευκαιρίες που εμφανίζονται καθημερινά για να του δείξετε ότι είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος.

1.       Επιτρέψτε την αμφιθυμία. Ο δρόμος για την ανεξαρτησία δεν είναι εύκολος ούτε μπορεί ένα μωρό να τον διαβεί από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι φυσικό να υπάρχουν πισωγυρίσματα ακόμα και αν έχει σημειωθεί κάποια πρόοδος, καθώς το μωρό σας δοκιμάζει τις δυνατότητές του και το βαθμό που νιώθει άνετα χωρίς τη βοήθεια ή την παρουσία σας. Σε αυτό το στάδιο ακολουθήστε τις ανάγκες του. Κρατήστε το όταν το χρειάζεται και αφήστε το όταν θέλει να παραμείνει μόνο του.

2.       Προετοιμαστείτε. Αν κάποιος άλλος φροντίζει το μωρό σας όταν φεύγετε για τη δουλειά ή αν θέλετε να βγείτε ένα βράδυ, προετοιμάστε τον για το ενδεχόμενο το μωρό να βιώσει άγχος αποχωρισμού. Για να βοηθήσετε το παιδί σας να νιώσει  ασφαλές υποδεχτείτε με χαρά τον άνθρωπο που θα το προσέχει, δίνοντας έτσι το μήνυμα ότι είναι καλοδεχούμενος αλλά μην φεύγετε απευθείας από το σπίτι. Αφιερώστε κάποιο χρόνο μαζί με το μωρό και τον άνθρωπο που θα το προσέχει έτσι ώστε εκείνο να μην νιώσει εγκαταλειμμένο.

3.       Να είστε θετικοί. Αν εσείς είστε προβληματισμένοι ή αγχωμένοι που αφήνετε το μωρό σας, τότε είναι πιο πιθανόν και εκείνο να παραμένει προσκολλημένο πάνω σας με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται σε περίπτωση αποχωρισμού. Αντιθέτως φροντίστε να είστε χαλαροί και θετικοί, να χαμογελάτε και να νιώθετε πως όλα θα πάνε καλά. Έτσι θα το βοηθήσετε να νιώθει πιο άνετα και να είναι πιο συνεργάσιμο.

4.       Αναγνωρίστε τις διαφορετικές αντιδράσεις. Κάποια μωράκια είναι πιο ευαίσθητα σε θέματα αποχωρισμού σε σχέση με άλλα, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία τους. Τα μωρά που είναι πιο χαλαρά παίζουν μόνα τους πιο εύκολα και αισθάνονται πιο άνετα με ξένους γρηγορότερα. Από την άλλη, τα μωρά με πιο έντονη προσωπικότητα φαίνεται να είναι πιο προσκολλημένα στους γονείς και να τους αποχωρίζονται με πιο αργούς ρυθμούς. Εσείς από την πλευρά σας προσέξτε πώς αντιδρά το μωρό σας σε νέες καταστάσεις και δράστε ανάλογα.

Πηγή: happyparenting.gr

Πώς πήγε το σχολείο σήμερα;

•  Γ

Πολλά είναι τα παιδιά που με το γυρίζουν σπίτι αναμεταδίδουν με λεπτομέρειες όλη την ημέρα τους.Υπάρχουν όμως και τα παιδιά που θεωρούν το σχολείο προσωπική τους υπόθεση και δε μοιράζονται λεπτομέρειες, ή απλά ο τρόπος που πέφτει αυτή η ερώτηση είναι τόσο γενικός και αόριστος που πραγματικά δεν έχουν τι να πουν, ενώ κατά τα άλλα θα ήταν πρόθυμα!

Η blogger Liz Evans, εκπαιδευτικός η ίδια, ήρθε αντιμέτωπη αρκετές φορές με τις μονολεκτικές, άδειες απαντήσεις "καλά", "μια χαρά" και άλλες παρόμοιες και αποφάσισε να κάνει μια λίστα πρωτότυπων και απρόσμενων ερωτήσεων που θα δελέαζαν τα παιδιά της να απαντήσουν. Έτσι, εκείνα θα το έβρισκαν διασκεδαστικό, θα της μετέφεραν πληροφορίες χωρίς να έχουν την αίσθηση ότι δίνουν αναφορά κι εκείνη σίγουρα θα γινόταν πιο ευχάριστη απέναντί τους. Συγχρόνως θα μάθαινε και όλα όσα θα ήθελε τόσο για την καθημερινότητά τους όσο όμως και για τον τρόπο που σκέφτονται και πράττουν τα παιδιά της όταν εκείνη δε θα ήταν παρούσα – ποιος ξέρει, ίσως και πολλά παραπάνω!

Δείτε τη λίστα!

1. Ποιό ήταν το καλύτερο πράγμα που έγινε στο σχολείο σήμερα; (ποιό ήταν το χειρότερο;)

2. Πες μου κάτι που σήμερα σε έκανε να γελάσεις.

3. Αν μπορούσες να διαλέξεις, με ποιον θα καθόσουν μαζί στην τάξη; (με ποιον δε θα καθόσουν με τίποτα; Γιατί

4. Ποιο σημείο (χώρος) του σχολείου είναι το πιο σούπερ;

5. Πες μου μια περίεργη λέξη που άκουσες σήμερα. (Ή κάτι περίεργο που είπε κάποιος)

6. Αν έπαιρνα τηλέφωνο τη δασκάλα σου απόψε, τι θα μου έλεγε για σένα;

7. Με ποιον τρόπο βοήθησες κάποιον σήμερα;

8. Με ποιον τρόπο σε βοήθησε κάποιος σήμερα;

9. Πες μου κάτι καινούργιο που έμαθες σήμερα.

10. Ποια στιγμή ήσουν πιο χαρούμενος σήμερα;

11. Ποια στιγμή βαρέθηκες πιο πολύ σήμερα;

12. Αν εμφανιζόταν ένα εξωγήινο διαστημόπλοιο στην τάξη σου για να πάρει κάποιον, ποιος θα ήθελες να ήταν αυτός; (Γιατί;)

13. Με ποιον θα ήθελες να παίξεις στο διάλειμμα που δεν έχεις παίξει ποτέ ξανά μαζί του;

14. Πες μου κάτι καλό που έγινε σήμερα!

15. Ποια λέξη είπε πιο πολλές φορές η δασκάλα σου σήμερα;

16. Τι πιστεύεις ότι θα έπρεπε να κάνετε ή να μαθαίνετε για πιο πολλές ώρες στο σχολείο;

17. Τι θα έπρεπε να κάνετε ή να μαθαίνετε λιγότερο; Γιατί;

18. Σε ποιον πιστεύεις ότι θα μπορούσες να φερθείς καλύτερα μέσα στην τάξη σου; (ενώ δεν το έχεις κάνει ενδεχομένως)

19. Πού κυρίως παίζεις στα διαλείμματα;

20. Ποιος είναι ο πιο αστείος μέσα στην τάξη σου; Γιατί;

21. Τι σου άρεσε πιο πολύ στο κολατσιό σου;

22. Αν ήσουν εσύ ο δάσκαλος αύριο, τι θα έκανες;

23. Υπάρχει κάποιος στην τάξη που θα χρειαζόταν λίγο χρόνο εκτός ομάδας;

24. Αν μπορούσες να αλλάξεις θέση με κάποιον μέσα στην τάξη, με ποιον θα το διαπραγματευόσουν; Γιατί;

25. Πες μου 3 διαφορετικές στιγμές που χρειάστηκε να χρησιμοποιήσεις το μολύβι σου σήμερα!

Όπως είναι φανερό, η λίστα μπορεί να μην τελειώσει ποτέ κι αυτό είναι σίγουρα καλό!

Ας προσπαθήσουμε να είμαστε πιο κοντά στα παιδιά μας χωρίς κριτική, χωρίς (φανερό) έλεγχο, χωρίς κυνήγι και απόδοση ευθυνών. Ας γίνουμε λίγο πιο διασκεδαστικοί και ευχάριστοι και μέσα από αυτή μας τη στάση σίγουρα έχουμε μόνο να κερδίσουμε, εμείς, τα παιδιά μας και η σχέση μας με αυτά. Και θα δείτε ότι το παιχνίδι αυτό των ερωτήσεων θα τα εξιτάρει και θα το αποζητούν από μόνα τους! Οι απαντήσεις τους μπορεί να σας ξαφνιάσουν, να σας συγκινήσουν, να σας καταπλήξουν! Έως και να σας σοκάρουν, να είστε έτοιμοι! Φροντίστε να τα κοιτάτε στα μάτια, να μην ασχολείστε παράλληλα με κάτι άλλο και να μη ρίχνετε κλεφτές ματιές στο ρολόι γιατί η προσπάθεια θα καταλήξει σε παταγώδη αποτυχία.

Τα παιδιά θέλουν, αποζητούν, έχουν ανάγκη την προσοχή μας. Όπως και οι μεγάλοι άλλωστε, έτσι δεν είναι; Αν δείτε ότι δεν ανταποκρίνονται, μην τα παρατήσετε! Δοκιμάστε πάλι με κάποια πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση και προτιμήστε την ώρα λίγο πριν τον ύπνο. Τότε που είναι στιγμές χαλάρωσης, εξομολογήσεων, αγκαλιάς και φιλιών. Προτρέψτε τα να κάνουν το ίδιο, να βρουν αντίστοιχες ερωτήσεις για εσάς. Τα παιδιά, όπως και ο καθένας ίσως, ανοίγονται πιο εύκολα όταν κάνουμε την αρχή εμείς. Αν τους πούμε πως πέρασε η δική μας μέρα, έχουμε πολύ περισσότερες πιθανότητες να μάθουμε για τη δική τους.

http://www.huffingtonpost.com/liz-evans/25-ways-to-ask-your-kids-so-how-was-school-today-without-asking-them-so-how-was-school-today_b_5738338.html
Μετάφραση – Επιμέλεια: Όλγα Χατζηχρίστου

Πηγή: mikroimegaloi.gr

http://www.adhdhellas.org/ekpaidefsi/goneis/pos-pige-to-sxoleio-simera

 

 

H πρόκληση του να είσαι γονιός με παιδί στην εφηβεία

 

Η Φρανσουάζ Ντολτό, η Γαλλίδα ψυχαναλύτρια, μιλώντας για την εφηβεία, συνήθιζε να λέει πως «Ο έφηβος μοιάζει με τον αστακό κατά την εποχή που αλλάζει το κέλυφός του»: είναι «γυμνός», εκτεθειμένος σε κινδύνους εξωτερικούς και εσωτερικούς (στον εαυτό του) και «αναγκασμένος» να κατασκευάσει ένα νέο κέλυφος. Περνά, με άλλα λόγια, ένα μεταβατικό στάδιο, ανάμεσα στο παιδί που υπήρξε κάποτε και στον ενήλικα που πρόκειται να γίνει.

Και μόνο το γεγονός τη μετάβασης περικλείει ήδη μεγάλη εσωτερική ένταση για τον έφηβο που αναζητά την ταυτότητά του. Είναι ανάγκη σε αυτήν την ηλικία να απαντήσει σε θεμελιώδη υπαρξιακά ζητήματα, μεταξύ των οποίων και η επιλογή επαγγέλματος. Επίσης οι βιολογικές αλλαγές που συντελούνται αυτήν την περίοδο (πχ. αλλαγή χροιάς φωνής για αγόρια, τριχοφυΐα, κ.α.) δημιουργούν κι αυτές μια πηγή στρες για το νεαρό άτομο.

 Πώς βιώνουν οι γονείς όμως τις ψυχοσεξουαλικές αλλαγές του έφηβου γιου ή της κόρης τους;

 Δυστυχώς, τουλάχιστον στην ελληνική κοινωνία, η εφηβεία είναι κάτι σαν «ιλαρά», ένα είδος ασθένειας αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι, που απλά θα κάνει τον κύκλο της και θα περάσει. Για τους περισσότερους γονείς τα ξεσπάσματα θυμού του εφήβου, γιού ή κόρης, ή ακόμα και η τάση για απομόνωση που συχνά τους χαρακτηρίζει είναι πηγή στρες, προφανώς και για τα παιδιά που έρχονται αντιμέτωπα με ένα νέο κομμάτι του εαυτού τους, αλλά σίγουρα και για τους γονείς.

Οι γονείς, εδώ, δυσκολεύονται να βρουν την ισορροπία ανάμεσα στο πώς πρέπει να φερθούν στο παιδί τους –που δεν είναι πια «παιδί», άμεσα εξαρτημένο από εκείνους- αλλά ούτε και ενήλικας, που στηρίζεται στα πόδια του και έχει αναλάβει ενήλικες ευθύνες. «Να είναι επιεικείς και παραχωρητικοί;» Υπάρχει το ρίσκο να εμπλακεί το νεαρό άτομο σε ριψοκίνδυνες και κοινωνικά αποκλίνουσες συμπεριφορές (αλκοόλ, ναρκωτικά). «Να είναι υπερβολικά αυστηροί;» Υπάρχει και εδώ το ρίσκο να ορθώσουν οι γονείς έναν αδιαπέραστο «τοίχο» ανάμεσα σε εκείνους και το παιδί τους. Η απάντηση, όπως ίσως καταλαβαίνετε, βρίσκεται κάπου ενδιάμεσα. Η διαπαιδαγώγηση με ενσυναίσθηση και όρια είναι η πιο κατάλληλη.

Φυσικά ο τρόπος διαπαιδαγώγησης δεν είναι η μόνη πρόκληση για τους γονείς. 

Συχνά η περίοδος της «ήβης», με το ξύπνημα της σεξουαλικότητας και την έναρξη της «έμμηνος ρύσεως» της κόρης, συμπίπτει με την βιολογική καμπή στην σεξουαλικότητα της μητέρας και την αρχή της εμμηνόπαυσης. Αν η μητέρα καταφέρει να αποδεχτεί αυτήν την βιολογική διαφορά, και να δώσει τα «ηνία» στην κόρης της, θέτοντάς την παράλληλα ξεκάθαρα όρια για τη συμπεριφορά της, τότε τα πράγματα θα εξελιχτούν σχετικά ομαλά για το νεαρό κορίτσι.

 Με το αγόρι στην εφηβεία και την μητέρα, στην εμμηνόπαυση ή όχι, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Οι μητέρες συνηθίζουν να δίνουν στα αγόρια ίσως και λίγες παραπάνω πρωτοβουλίες, συγκριτικά με τις έφηβες κόρες τους, γιατί ασυνείδητα αντιμετωπίζουν τον έφηβο γιό τους ήδη σαν άντρα. Το γεγονός από μόνο του δεν είναι αναγκαστικά κακό. Ωστόσο, αν δεν υπάρχει το αντιστάθμισμα ενός συζύγου ή συντρόφου, ενός πατρικού προτύπου εν πάση περίπτωση, ο έφηβος γιος δεν θα «αφήσει» τη μητέρα του για να βγει στην ενήλικη ζωή γιατί θα νιώθει ότι πρέπει να την στηρίξει, ακόμα και σε βάρος του εαυτού του.

Συνολικά, θα λέγαμε πώς αν η μητέρα είναι ικανοποιημένη από την ως τώρα ζωή της και δεν την βλέπει σαν «βωμό χαμένων ελπίδων και προσδοκιών», και από την σχέση της με τον σύντροφό της, τότε οι έφηβοι, είτε μιλάμε για γιο είτε για κόρη, θα μπορέσουν να απαγκιστρωθούν πιο εύκολα και να περάσουν ομαλά στην ενήλικη ζωή. 

Ο ρόλος του πατέρα με παιδί στην εφηβεία, παραμένει ως τώρα περισσότερο ασαφής και, ενδεχομένως, συγκεχυμένος. Αν και υπάρχει μια τάση των πατεράδων, τα τελευταία χρόνια, να αναλαμβάνουν ενεργό ρόλο στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού τους, η εμπλοκή τους εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από το αν και σε τι βαθμό τους το επιτρέπουν οι γυναίκες τους.

Σε αντίθεση με τις γυναίκες, οι άντρες δεν είναι ψυχικά πατέρες από πριν μέσα τους. Δεν έχει δηλαδή φανεί ότι υπάρχει κάποια επιθυμία, βιολογικά προσδιοριζόμενη, εκτός από την επιθυμία ταύτισης με τους δικούς τους γονείς και ειδικά με τον πατέρα. Από τη στιγμή που αναλάβουν την πατρική ευθύνη όμως, μπορούν να  μπαίνουν σταδιακά ενεργά στον πατρικό τους ρόλο, με την προϋπόθεση ότι αυτό τους επιτρέπεται από τις συντρόφους τους. Γιατί αν οι γυναίκες-μητέρες δίνουν διπλά μηνύματα του τύπου «ασχολήσου περισσότερο με το παιδί» και ταυτόχρονα «μα πώς το έκανες αυτό πάλι;», όταν δεν συμφωνούν στον τρόπο με τον οποίο για παράδειγμα έντυσε ή τάισε το παιδί, συνήθως ο πατέρας αποσύρεται από αρκετές ενασχολήσεις που αφορούν στο παιδί.

 Όλα αυτά ξεκινούν, βέβαια, στη νηπιακή ηλικία. Αν, από τότε, ο πατέρας έχει δομήσει μια καλή σχέση με τον γιο ή την κόρη του, η «εφηβεία» δεν είναι παρά ένα ακόμα σκαλοπάτι που οφείλει να περάσει. Σαφώς η παρουσία του είναι απαραίτητη και στην εφηβεία, γιατί, ας μη ξεχνάμε ότι και αρχετυπικά ο πατέρας είναι  ταυτισμένος με την εξουσία, τα όρια, την απαγόρευση. Εκείνο που φαίνεται ότι χρειάζονται και οι γιοι και οι κόρες στην εφηβεία, εκτός των ορίων που επιβάλλεται να θέτει ο πατέρας, είναι να νιώθουν τον πατέρα τους συναισθηματικά διαθέσιμο. 

Κλείνοντας, παραθέτω ένα παλιό ρητό: «Για να είσαι αποτελεσματικός γονιός, πρέπει πρώτα να δώσεις στο παιδί σου ρίζες, για να μπορέσει να αναπτυχθεί, και μετά, φτερά για να μπορέσει να πετάξει», Virginia Satir.

Βιβλιογραφία:

Χ.Μιχαλοπούλου-Γ.Κίσσας(2015). Οι ψυχοσεξουαλικές αλλαγές στην εφηβεία. Αθήνα: Εκδόσεις Αρμός.

Γ.Κίσσας- Χ.Μιχαλοπούλου(2013). Παθήματα γονέων. Αθήνα: Εκδόσεις Αρμός.